Keuzes maken

Keuzes maken

Tegenwoordig moet iedereen veel meer keuzes maken dan 50 – 60 jaar geleden. Denk aan alle spullen die wij in en om huis hebben. De hoeveelheid ervan is verdrievoudigd ten opzichte van toen. Denk aan sociale leven. Deze is voor de meeste mensen veel drukker dan toen. En wat te denken van “social media”, wat helemaal de trend is. En dan zijn de meeste onder ons ook nog eens tweeverdieners. De invulling van tijd is alleen maar meer geworden.  Maar wat niet is veranderd,  dat is de tijd!  We hebben nog steeds 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Waarvan we gemiddeld 56 uur per week moeten slapen. En dan praten we tegenwoordig ook over een 24-uurs-economie. We zijn dus 112 uur per week in touw. In deze uren moeten ook veel keuzes gemaakt worden. Keuzes die je onbewust maakt zijn niet lastig. Maar keuzes die je bewust moet maken, kunnen heel lastig zijn. Deze kunnen zo lastig zijn, dat mensen deze keuzes niet maken. Ze “parkeren” het voor een ander moment. Uitstelgedrag noemen we dat. En dat kan zich gaan opstapelen, totdat er geen overzicht meer is en men onrustig gaat worden. En dan staat men weer voor een keuze. En die blijkt nog steeds lastig te zijn.  Vervolgens parkeren ze het weer.

Wat wil ik deze mensen graag helpen om makkelijker keuzes te maken. Om samen die keuzes te maken. En het resultaat hiervan is rust. Ik zie aan hun hele lichaamshouding dat het hen oplucht.  En wat is dat fijn voor de mensen van deze tijd!

Als ik naar mijn kinderen kijk, neem ik ze letterlijk aan de hand en gaan we samen keuzes maken. En dit vinden ze fijn. Iemand die ze overzicht geeft in de chaos. Nabijheid van mij is van essentieel belang voor onze kinderen met ASS. Een extra brein naast dat van hun. Het zijn de simpelste dingen waarin ik mijn kinderen begeleid. Het begin om te beginnen blijkt vaak lastig te zijn. Wanneer begin je, wat pak je dan, hoe pak je het dan? Allemaal keuzes die voor vele van ons vanzelfsprekend zijn maar voor mijn kinderen (nog) niet. Het is een hele weg naar hun zelfredzaamheid. Het gaat in kleine stappen, maar ze gaan er komen. En dan komen vanzelf de andere keuzemomenten.

 

Buiten spelen

Buiten spelen

Onze zonen spelen erg graag. Favoriet zijn Playmobile en Lego. Er worden mooie bouwwerken gemaakt en mooie verhalen nagespeeld. Doordat de wereld om hun heen behoorlijk snel gaat, is veel voor hen vaak onduidelijk. Daarom willen ze bij het spelen zelf de regie houden. Zij bepalen. Nu zie ik dat mijn middelste zoon het voordeel heeft dat hij ouder is dan de jongste. De jongste legt zich hier bij neer en is minder bepalend. Soms geeft hij met zijn eigen fantasie een bepaalde “draai”aan het spel, de middelste wordt enthousiast en gaat hier dan in mee. In de wetenschap dat het in huis is, de “ruimte” muren heeft en een moeder in  de nabijheid is. Zijn er grenzen waarbinnen ze kunnen spelen. Hierdoor gaat het erg goed. De jongens weten ook hoe ze moeten spelen.  Er wordt op gezette tijden veel van elkaar geaccepteerd.

Maar dan het buiten spelen. Daar zijn geen begrenzende muren. Kaders zijn er voor hun gevoel niet. Zij worden direct overprikkeld en zijn behoorlijk aanwezig. Ze weten niet hoe ze moeten spelen. En dit heeft tijd nodig met in-trainen, om op een juiste manier te spelen.  Een voorbeeld is de trampoline. Ooit aangeschaft met alle goede bedoelingen maar vooral dat het leuk is. De jongens vinden het ook nog steeds leuk, maar ik als moeder vindt het niet meer leuk. Omdat de trampoline boven de grond staat, hebben wij er voor de veiligheid een net om heen gemaakt. Het lijkt wel een boxring !! Tja, er wordt met name door de middelste erg veel op gevochten. Bij de oudste en de jongste heb ik duidelijk weten te maken, dat een trampoline om op te springen is.  Gelukkig maken zij nu de mooiste acrobatische sprongen. Maar bij de middelste gaat dat niet zo snel. De afspraak is dat hij er nu nog maar alleen op mag springen, dus zonder zijn broer(s). Hij maakt nu dan maar van die oerkreten! Tja, daar word ik ook niet zo blij van. En ja, ik weet dat het jongens zijn en zij een wildere speelfantasie hebben dan meisjes.  Ik blijf het lastig en vermoeiend en heb daarom nu hulp gezocht bij een professionele organisatie. Laten zij zich er eens over buigen. Trampoline verkopen?  Nu nog niet, kan altijd nog!

Doordat het buitenspelen zo lastig is, spelen de kinderen weinig met buurkinderen. Op een mooie zondagmiddag gingen mijn man en ik in de tuin werken. De oudste had een kinderfeestje en was er niet. De twee andere jongens gingen op ons verzoek mee naar buiten. Het spelen met elkaar ging eigenlijk best redelijk. Toen kwamen er buurkinderen die vroegen of onze jongens zin hadden in tikkertje spelen. Nou dat hadden ze wel. Ik liep naar het groepje toe, met het verzoek om even de spelregels duidelijk te maken. Dit werd mooi opgepakt. De jongens snapten het en speelden lekker mee. Soms dreigde het te ontsporen en dan gaf ik het goede voorbeeld. Einde van de middag was onze tuin winterklaar. De jongens konden terug kijken op een succesvolle middag spelen met de buurkinderen. En mijn conclusie was dat oudernabijheid hierbij van grote invloed was. Zucht.