Tijd

Tijd

Je bent altijd bezig. Je wilt van alles en je bent altijd bezig en dan opeens is er een gevoel. Een gevoel  dat je eigenlijk niet wilt voelen, want er moet nog zoveel.

Ken je het gevoel? Je moet van alles, maar je komt nergens aan toe? Omdat

·         je moe bent

·         je geen zin hebt

·         je niet weet waar je moet beginnen

·         je niet weet hoe je moet beginnen

·         je niet weet wanneer je gaat beginnen

·         je je nutteloos voelt, nu er niets uit je handen komt.

Kortom, geen energie om ook maar iets te doen.

Mijn advies, geef je over aan zo’n dag.  Ik ga vooral niets doen, lekker op de bank hangen met een kopje thee, al zappend kijk ik tv. Mijn ogen vallen soms dicht. Ik voel me wat versuft. Gelukkig heb ik ook zulke dagen en ik geef eraan toe. Je lichaam en geest geven eigenlijk een signaal af, dat ze vooral rust nodig hebben. Omdat onze geest de hele dag paraat staat. En zeker in de huidige maatschappij, waarin we elke minuut van de dag bloot worden gesteld aan heel veel prikkels. En we ons niet meer de rust gunnen. De rust die de mensen 50 jaar geleden wel hadden. Wat is er veel veranderd. Gelukkig ook ten goede.  De vrije tijd die we hierdoor gekregen hebben is daar een goed voorbeeld van. Deze “extra” tijd wordt steeds vaker gevuld met “iets” anders, en of dat ons nou zo ten goede komt…daar zet ik zo mijn vraagtekens bij. Denk bijvoorbeeld aan de wasmachine, de vrouwen van toen veel tijd voor terugkreeg. Vroeger was maandag vaak wasdag. Op zondag werd er een grote ketel met de was op het fornuis gezet.  Daar bleef die dan een nacht staan om in te weken en dan ging men 's morgens verder. De volgende dag was de vrouw de hele dag bezig om de was schoon te krijgen. Want na het weken nam de vrouw des huizes de was onder handen met een plank en een boender, daarna nog eens met het wasbord en dan een stamper. Als die drie fases doorlopen waren, dan moest het wasgoed schoon genoeg zijn om nagespoeld te worden en dan door de wringer te gaan. En vervolgens werd het bij droog weer buiten aan de waslijn te drogen gehangen en anders binnenshuis.

Dit proces kan ik mij niet voorstellen, maar ik kan mij wel voorstellen dat je geest minder prikkels kreeg. En waren de vrouwen tijdens de was aan het mijmeren of waren ze op dat moment gedachteloos. Is ook weer wat voor te zeggen. Als we nu kijken, hoeveel mensen met een burn out te maken hebben of hebben  gehad.

Gelukkig heb ik geen hekel aan om op de maandag de was op te vouwen of strijken. Waarbij ik heerlijk aan het mijmeren ben en soms ook wel gedachteloos. Ik heb regelmaat in mijn dag- en weekindeling, mijn dagelijkse ritme. En soms heb ik een gevoel…. en dan doe ik lekker niets!

Sport en autisme

Helaas heb ik vroeger nooit actief gesport. Soms ging ik op individuele sport. Zoals aerobics, steps of fitness. Nu ik moeder ben van 3 energierijke jongens, vind ik dat de jongens minimaal 1 keer in de week moeten sporten. Voor de oudste van 11 jaar is dit geen probleem. Hij judoot fanatiek 4 keer in de week. En minstens 1 keer per maand heeft hij een wedstrijd. Tot op heden komt hij regelmatig met een trofee/medaille thuis. Zo trots als een pauw. Wat een geweldig gevoel lijkt mij dat: de adrenaline en het “ik wil meer”.

Onze andere 2 jongens hebben voor de zomervakantie hun zwemdiploma C weten te behalen. En dat betekende dat we op zoek moesten gaan naar een sport, die bij hen past. Voor de jongste was dit niet zo moeilijk. Hij gaat op judo, net als zijn oudste broer. In de vakantie hebben ze al het nodige met elkaar geoefend. Hij had er zo’n zin in dat hij echt aan het aftellen was en had een glimlach van oor tot oor toen hij dan eindelijk mocht beginnen. Hij had geregeld dat ook zijn oudste broer kwam kijken op de eerste trainingsdag. Wat bleek hij had zijn grote broer gevraagd hem te helpen met het aantrekken van het judo pak. Hetzelfde pak waarin de oudste ook is begonnen. Mijn oudste knoopte de band professioneel. Ik zat erbij en maakt de nodige foto’s. En wat was ik trots op mijn twee zonen! Met bewondering heb ik gekeken naar de training. Hij lette goed op, deed fanatiek mee. En vroeg zelfs of hij ook een keer het hulpje van de judoleraar mocht zijn. Na afloop, zag ik dat hij moe uit zijn ogen keek. Het was behoorlijk intensief geweest. Thuis moest hij flink afreageren. Al die prikkels waren hem teveel geworden. Maar het was het wel waard. Dus de week erop ging hij weer. Hij wist nu wat er kwam en wat er van hem werd verwacht. En na afloop, zag hij er minder moe uit. Thuis waren er geen escalaties. De judoleraar heeft onlangs aangegeven, dat hij het enorm knap vond hoe onze jongste zoon zich staande weet te houden binnen deze groep. Een groep, waarvan de meeste kinderen op het reguliere onderwijs zitten. Wij gaan ervoor.

Onze middelste zoon is geen sporter. Hij heeft een hekel aan bewegen. Word je moe van. Hij ziet het nut van “moe zijn” niet in. Omdat wij hem niet willen belasten met de prestatiedrang van zijn broers,  hebben wij besloten hem voor gymnastiek op te geven. Nu is reguliere gymnastiek te hoog gegrepen. Gelukkig is er in onze kennissenkring een gymlerares, die het voorelkaar heeft gekregen een gym+ op te mogen zetten. Voor kinderen met een motorische beperking. Onze zoon die houterig is en geen zelfvertrouwen heeft, zou prima in deze groep passen. En hij is begonnen. Helaas niet met enthousiasme. Ondanks dat het allemaal nieuw en onbekend voor hem is, een nieuw gebouw, andere kinderen en andere mensen, fietst hij toch rustig naast mij naar de eerste gymles. Ik geef aan dat ik het eerste kwartier bij hem blijf kijken en dat ik het laatste kwartier ook kom kijken. Ik help hem bij het omkleden. Het is behoorlijk spannend, gelukkig kent hij de gymlerares van gezicht.  Ze gaan beginnen met de bal door een gat te gooien. Dit lukt hem niet en komt direct bij mij. Na aansporing gaat hij nog 1 keer gooien met de bal en het lukt. Zijn eerste glimlach komt op zijn gezicht en kijkt naar mij. Hij krijgt van mij een grote duim. Hij gooit nog een paar keer en het lukt hem iedere keer. Wanneer iedereen er is (een groepje van 3 jongens) gaat ze aan de slag met hockey. Ook hierin weet zij hem spelenderwijs te motiveren. Dan is het tijd om voor mij om te vertrekken. Tegen de tijd dat ik terugkom zie ik dat hij met plezier aan het gymmen is. Na de gym moet er opgeruimd worden en hij helpt ontzettend goed mee. Daarna mogen ze naast elkaar op de bank zitten en wordt er van ieder kind iets goeds benoemd. Op naar de volgende week. In de kleedkamer krijg ik te horen van mijn middelste zoon, wat er de volgende keer mee moet. De gymkleren horen niet in een schooltas, maar in een gymtas en hij wil een bidon om water in te doen. Want van gymmen ga je zweten. Gaan we regelen. En ik? Ik ben trots op hem dat hij dit spannende avontuur is aangegaan.

‘s Avonds trek ik mijn hardloopschoenen aan, want met 3 energierijkende sporters zonen kan ik niet achterblijven en loop ik mijn vaste rondje van 3 km. Het begin is er. 

Dagje dierentuin met PDD-NOS kinderen.

Dagje dierentuin met PDD-NOS kinderen 

Op een heerlijke zonnige voorjaars dag, pakken wij de rugtas in met een heerlijke lunch. En vertrekken wij naar de dierentuin in Duitsland. Het is een grote dierentuin en aangezien wij een jaarkaart tegen een leuke aanbieding willen aanschaffen, bereid ik mijn kinderen voor op wat er de eerste minuten gaat gebeuren. Omdat het druk is zullen ook hier wachttijden zijn en ook daar bereid ik hen op voor. De kinderen weten, dat ze bij ons moeten blijven. Daar zijn al heel wat jaartjes trainingen aan vooraf gegaan. Maar ze blijven dit keer bij ons staan wachten. Eenmaal betaald en met een routebeschrijving van het park gaan we naar binnen. Ik vertel de kinderen nadrukkelijk dat het een grote dierentuin is en dat wij bij elkaar moeten blijven. Er staan fotograven klaar om ons gezin op de foto te zetten. Dit is al weer anders dan anders, maar de kinderen vinden het goed en er wordt een foto van ons gemaakt. We lopen verder en besluiten de wandelroute te nemen, zodat we alle dieren van de dierentuin kunnen bewonderen.

                                    
We passeren de leeuwen, wat een indrukwekkende beesten, en de giraffen. En opeens zien de twee jongste kinderen een speeltuin in de verte. Er wordt een sprint ingezet. Ik roep de jongste nog. Hij kijkt nog even achterom, maar zijn enthousiasme wint het van de afspraak. En weg zijn ze. De speeltuin ligt op de wandelroute. Mijn man, onze oudste zoon en ik kijken nog even bij wilde zwijnen en vervolgen onze weg naar de betreffende speeltuin. Daar aangekomen en na goed kijken, zien we de kinderen niet. We sturen onze oudste nog een paar speelhuisjes in, maar helaas. Tja, wat gaan we doen? Je probeert in het hoofd van de kinderen te kijken: wat zouden zij doen als ze denken dat ze papa en mama kwijt zijn? We kiezen ervoor om door te lopen via de wandelroute. Na vijf minuten wordt er in het Duits omgeroepen dat er twee Nederlandse jongetjes hun ouders kwijt zijn en of deze ouders naar de kassa willen komen. Op dat moment bevinden wij ons achterin de dierentuin. Het is een behoorlijke klim om bij de kassa te komen. Dit kost tijd. Na tien minuten wordt er weer omgeroepen en wordt er zelfs de naam van één van de kinderen genoemd. De uitspraak van die naam, wekt bij ons de nodige lachkriebels op. Eenmaal bij de kassa aangekomen,  vliegt de jongste mij huilend in de armen. De middelste ziet er wit uit. Maar wat is iedereen blij. We bedanken de dame die onze kinderen heeft opgevangen en vervolgens gaan we eerst even wat drinken om bij te komen van de schrik. Hier krijgen wij het verhaal van de jongens te horen. Ze vullen elkaar aan en dan wordt het ons allemaal duidelijk. In de speeltuin realiseerden zij zich in één keer de afspraak en zijn toen samen teruggelopen. En kwamen uit bij de kassa. Daar was de jongste gaan huilen uit angst en bemoeide iemand van het park zich ermee. De middelste verstond de dame, maar hij vertelde de jongste wat er geantwoord moest worden. De middelste vindt het heel eng om tegen vreemde mensen te praten. De jongste deed het woord en toen werd er dus omgeroepen. Normaliter vliegen de jongens elkaar binnen de kortste keren in de haren, wanneer ze moeten wachten. Maar nu waren het brave engeltjes en hoopten ze dat wij snel zouden komen. Het duurde vrij lang en toen vroeg de Duitse mevrouw naar hun namen. De jongste gaf (na vertaling van de middelste) toen weer antwoord.  Van de jongste kon ze nog enigszins de naam uitspreken, maar  bij de middelste kwam ze er niet uit.

Waar wij als ouders nu zo ontzettend trots op zijn, dat ze bij elkaar zijn gebleven. Dat ze met elkaar hebben overlegd, wat te doen. Dat de middelste de Duitse mevrouw verstond en dat hij een oplossing vond, door zijn jongste broertje te laten antwoorden. Het geeft ons vertrouwen in de toekomst dat ze er samen wel gaan komen. Wat een toppers.

De jongste vloog mij huilend in de armen en vertelde dat hij heel erg bang was. Ik heb hem flink getroost. Hij heeft met drinken lekker op mijn schoot gezeten. Hij werd toen ook weer rustig.

Toen we onze weg weer vervolgden en we na 10 minuten bij de wolven aankwamen, was de middelste nog steeds erg wit en aan zijn hele houding zag je dat hij het moeilijk vond. Dat er nog een bepaalde emotie bij hem zat. Ik ging door mijn knieën en vroeg aan hem of hij een grote knuffel van mij wilde. En dat wilde hij maar wat graag. Wij hebben even flink geknuffeld en gekletst en toen kwam er weer kleur op zijn gezicht. De hele dag is iedereen bij elkaar  gebleven. De middelste en de jongste hielden ons goed in de gaten. Daar hadden wij als ouders zijnde geen omkijken meer naar.

 

De chaos onder controle

De chaos onder controle

Uitpuilende kasten en laatjes die overlopen? Controleer de chaos en ontdek de positieve effecten

Slagveld
Je hebt soms van die dagen dat je huis er als een compleet slagveld bij ligt, maar je geen puf hebt voor de grote schoonmaak. De stress van de dag doet je naar de bank en de tv verlangen. Toch kan het grote voordelen opleveren als je nu even door de zure appel heen bijt.

De chaos compleet
Je kent het wel: je komt thuis na een lange werkdag, de keukentafel ligt bezaaid met paperassen, het droogrek staat nog in de kamer en je hele schoenenverzameling heeft zich van de eerste verdieping naar de begane grond verplaatst. Sokken liggen overal, de wasmand puilt uit en overvolle laatjes kunnen niet meer dicht, hoe hard je ook duwt. De rommel irriteert, maar de energie ontbreekt. En daarmee is de vicieuze cirkel rond.

Vicieuze cirkel
Chaos in je omgeving betekent over het algemeen ook chaos in je hoofd. Wil je het bewijs? Dat kan. Maak korte metten met de rommel om je heen en de feiten zijn geleverd. Je voelt je ineens een stuk prettiger nu je het tafelblad weer kunt zien en schoenen overzichtelijk terug in de kast staan. Daarnaast zal je opgeruimde huis je meer energie geven. Maar dat is niet het enige.

Met minder spullen in huis, hoef je minder te onderhouden. Waardoor je tijd en geld overhoudt en wie wil dat nu niet?

Lukt het niet om korte metten te maken? Een personal organizer biedt uitkomst en zet samen met jou de eerste stappen naar een georganiseerd huishouden. www.sandrahoeks.nl

 

Pictogrammen

Pictogrammen

De meeste kinderen met een autistische beperking vinden het prettig om visuele ondersteuning te krijgen. Dit  gebeurt vaak met pictogrammen.

Maar wat is een pictogram?

Een pictogram is een tekening, meestal in zwart-wit. Deze tekening probeert je iets te vertellen, hij beeldt iets uit. Pictogrammen kom je in het verkeer veel tegen, maar bijvoorbeeld ook in de bibliotheek en in andere openbare gebouwen. Ze kunnen vertellen waar je het toilet kunt vinden of de lift bijvoorbeeld

 

Waarom is het handig om pictogrammen te gebruiken bij mensen met een autistische beperking?

Mensen met een autistische beperking  hebben vaak een stoornissen in taal- en conceptverwerving. Ook komen problemen met het auditief kortetermijngeheugen en concentratie vaak voor bij deze mensen. De verwerking van mondelinge aanwijzingen is voor hen daardoor moeilijk en daarom is het gebruik van pictogrammen (of symbolen) een goed hulpmiddel om iets duidelijk te maken.

Binnen ons gezin zijn de picto’s, zoals wij ze gemakshalve noemen,  een dagelijks terugkerend begrip. Het is voor mij echt een visuele ondersteuning bij de opvoeding van de kinderen.  De eerste keer dat ik picto’s inzette binnen ons gezin, was voor onze middelste zoon van toen 4 jaar. Ik had een map gemaakt met daarin picto’s van de dagelijks voorkomende situaties. Deze map ging mee van situatie naar situatie. Bijvoorbeeld wanneer onze middelste zoon thuis kwam, lag de map klaar bij binnenkomst. Daar stond op dat hij zijn jas op moet hangen en schoenen uit doen. Vervolgend zijn tas uitpakken en opruimen etc. Hij nam het mapje mee naar keuken en daar bleef het liggen wat hij moest doen wanneer we gingen eten. En zo “liep” het mapje met hem mee naar het einde van zijn dag.   Dit bleek achteraf niet zo handig, want het waren in de ogen van mijn middelste zoon veel “moet” situaties. Hij werd iedere keer enorm boos. Ik heb het toen weggelegd. Na 3 maanden heb ik de map vervangen door het ophangen van picto’s in de wc en badkamer. En dit werkte prima. Uiteindelijk was hij er “klaar mee” en heeft alles zelf verwijderd. Maar ik zag het resultaat. En wat vond ik het knap dat hij het nu zelf kon.

Doordat hij ouder werd en zijn leefomgeving aan het vergroten was, zag ik dat hij moeite had om de dagindeling te begrijpen. Ik heb gedurende 2 jaar elke week een weekplanning gemaakt. Welke dagdelen naar school/zorgboerderij/BSO/verjaardag/spelen bij een vriendje/op visite gaan of er komt visite/ feestdagen/tandarts etc. Elke zondag nam ik met hem de week door en dit bracht duidelijkheid en overzicht. Hij werd hier rustig van en hij keek er regelmatig op. Toen ik zag dat de basis bekend was, heb ik alleen de speciale dingen op de weekplanning gezet. Nu zijn we al zover dat het voldoende is als ik hem vertel wat er staat te gebeuren. Ik vermoed dat hij er in zijn hoofd een beeld van kan maken. Ja, ik zie hem ontwikkelen. En wat is dat fijn.  Wanneer wij op vakantie gaan, schakel ik wel weer over naar een planning, welke ook meegaat op vakantie. Ik laat zien wanneer wij  vertrekken, hoe wij vertrekken, waar we naar toe gaan, wat ons huisje/tent/stacaravan zal zijn. De lege dagen zijn de vakantiedagen en die vullen wij ter plekke. Ook staat erop wanneer we weer vertrekken en wanneer we weer thuis zijn. Voorspelbaarheid en duidelijkheid is van essentieel belang. En wat zijn de picto’s een geweldig hulpmiddel, als je weet hoe je ze het beste kan inzetten. Voor mij bleek dat ook even een zoektocht, maar ik heb het nu helder. Op dit moment hangen er in de wc en badkamer weer picto’s. Om ze te helpen herinneren om de wc door te spoelen en handen te wassen. En om na het douchen, wanneer ze de pyjama aan hebben, zelf te beginnen met tandenpoetsen. En zo beweeg ik mee met de kinderen. Met enkel het ophangen van de picto’s is het doel nog niet bereikt, ik zal hen nog steeds moeten wijzen op bijvoorbeeld het handen wassen, maar ik kan daarbij altijd terugvallen op de visuele ondersteuning.

www.sclera.be

      

    Billen afvegen            WC doorspoelen        Handen wassen

 

 

     

 

 

 

Loslaatdag

Loslaatdag

De vorige keer heb ik geschreven over keuzes maken. Daarop terugkomend blijkt dat er een landelijke loslaatdag bestaat! En wel op zaterdag 22 maart 2014. Op verschillende locaties in Nederland kunnen mensen meer te weten komen over loslaten. Op sommige locaties kunnen mensen bruikbare spullen achter laten. Zodat deze spullen een tweede leven krijgen.  Tevens worden er workshops gegeven over loslaten en kunnen er meerdere organistaties zijn, die je kunnen informeren bij  “het loslaten”. Nu is er op dit moment in Twente geen locatie en daar wil ik verandering in brengen. Dat wordt een uitdaging, maar ik ben enthousiast en heb meerdere organisaties enthousiast gekregen. Wanneer ik mensen vertel over de landelijke loslaatdag, vragen ze om uitleg. Wat moet ik mij voorstellen bij een landelijke loslaatdag?

• Vind je het moeilijk om spullen weg te doen?
• Bewaar je dingen waarvan je weet dat ze eigenlijk weg 'zouden moeten'?
• Heb je vaak spijt als je besluit om dan toch iets weg te doen?
• Vind je het vreselijk om goede dingen zomaar weg te gooien?
• Heb je teveel spullen, maar kun je niet besluiten wat weg mag?
• Roept elk voorwerp in je huis een schat aan herinneringen op?
• Zie je in elk ding nog mogelijkheden om het ergens voor te gebruiken

Ontdek op de Landelijke Loslaatdag hoe je je leven kunt vereenvoudigen en hoe je daardoor juist meer tijd en ruimte hebt voor leuke dingen in je leven.

Zodra ik definitief de locatie duidelijk heb, maak ik het kenbaar via social media. Ik heb er zin in.  

 

Goede voornemens

Goede voornemens

Zo vlak voor oud en nieuw was ik aan het mijmeren en heb ik het volgende opgeschreven.

We staan aan de vooravond van 2014. Een heel nieuw jaar. Een goed moment om eens terug te kijken op 2013. 2013 is voor mij een jaar geweest, waarin ik mijn kinderen zag groeien en bloeien. Maar er waren ook pittige momenten. Met name de vele gesprekken met de school van onze jongste zoon. Als zijn school aangeeft handelingsverlegen met hem te zijn en dat we moeten gaan nadenken over alternatieven als hij niet meer naar school kan, doet dat veel met mij. Ik was verdrietig en voelde mij machteloos. Voor mij is het allerbelangrijkst dat ik zijn moeder ben en dat wil blijven, ik wil geen behandelaar/juf voor hem zijn. Maar hoe gaan we verder? Dit putte mij uit. Ik voelde dat alles op mijn schouders rustte. Tenslotte ben je ouder van een prachtige zoon van (toen) 5 jaar oud, waarvan de wereld zo onduidelijk was. Hij schreeuwde toen letterlijk om hulp. Maar uitte dat in moeilijk verstaanbaar gedrag. En was voor school ongrijpbaar en niet corrigeerbaar. Thuis liep het over het algemeen goed. Vergeet niet dat ik behoorlijk gestructureerd en het belangrijk vindt dat het voor de kinderen zo duidelijk mogelijk moet zijn. Na de zomervakantie is hij gewoon naar groep 3 gegaan en gaat halve dagen naar school. De resterende schooltijd wordt hij opgevangen door een zorgboerderij. In groep 3 is veel meer structuur en er moet gewerkt worden. En dat doet hem goed. Hij functioneert goed binnen de klas. En we hebben met zijn allen het volgende doel gesteld: dat hij in 2014 weer volledig onderwijs kan volgen. Wat is deze moeder trots op haar jongste zoon. Iedereen heeft vertrouwen in hem dat het gaat lukken. En ik? Ik heb er vertrouwen in, maar ben ook  voorzichtig. Waarschijnlijk uit een stuk zelfbescherming.

Mijn goede voornemen voor 2014 is een stukje spontaniteit terugbrengen in ons gezin. Spontaniteit in de vorm van gezelligheid, waardoor het anders gaat als anders. Mijn oudste zoon en ik hebben hier behoefte aan. Ik wil mijn gezinsleden flexibel houden, want dat is ook het leven. Je kan het leven sturen, maar je kan niet alles sturen. Met een goede en duidelijke basis, waar mijn gezin op terug kan vallen, moet een stukje spontaniteit lukken. Wanneer ik de jongens vertel over wat we straks gaan doen (zeker de leuke dingen), zijn de jongens enthousiast en pikken ze het goed op. Ik bespeur naar afloop wel een overprikkeling, maar het lukt. En we hebben plezier.  En dat mag van mij meer.

Ik verwacht de meeste problemen bij mijn middelste zoon. Hij heeft het meest last van veranderingen en vliegt gelijk in de ankers. Toch zie ik bij hem ook dat hij vaker gaat vragen wat hij kan verwachten op dat moment. Dat is een mooie vooruitgang. Ik kijk met een positief gevoel naar 2014. Het gaat ons weer lukken om van de mooie momenten, die 2014 ons gaat geven, te genieten. En dat wens ik iedereen toe. Proost.