Goede voornemens

Goede voornemens

Zo vlak voor oud en nieuw was ik aan het mijmeren en heb ik het volgende opgeschreven.

We staan aan de vooravond van 2014. Een heel nieuw jaar. Een goed moment om eens terug te kijken op 2013. 2013 is voor mij een jaar geweest, waarin ik mijn kinderen zag groeien en bloeien. Maar er waren ook pittige momenten. Met name de vele gesprekken met de school van onze jongste zoon. Als zijn school aangeeft handelingsverlegen met hem te zijn en dat we moeten gaan nadenken over alternatieven als hij niet meer naar school kan, doet dat veel met mij. Ik was verdrietig en voelde mij machteloos. Voor mij is het allerbelangrijkst dat ik zijn moeder ben en dat wil blijven, ik wil geen behandelaar/juf voor hem zijn. Maar hoe gaan we verder? Dit putte mij uit. Ik voelde dat alles op mijn schouders rustte. Tenslotte ben je ouder van een prachtige zoon van (toen) 5 jaar oud, waarvan de wereld zo onduidelijk was. Hij schreeuwde toen letterlijk om hulp. Maar uitte dat in moeilijk verstaanbaar gedrag. En was voor school ongrijpbaar en niet corrigeerbaar. Thuis liep het over het algemeen goed. Vergeet niet dat ik behoorlijk gestructureerd en het belangrijk vindt dat het voor de kinderen zo duidelijk mogelijk moet zijn. Na de zomervakantie is hij gewoon naar groep 3 gegaan en gaat halve dagen naar school. De resterende schooltijd wordt hij opgevangen door een zorgboerderij. In groep 3 is veel meer structuur en er moet gewerkt worden. En dat doet hem goed. Hij functioneert goed binnen de klas. En we hebben met zijn allen het volgende doel gesteld: dat hij in 2014 weer volledig onderwijs kan volgen. Wat is deze moeder trots op haar jongste zoon. Iedereen heeft vertrouwen in hem dat het gaat lukken. En ik? Ik heb er vertrouwen in, maar ben ook  voorzichtig. Waarschijnlijk uit een stuk zelfbescherming.

Mijn goede voornemen voor 2014 is een stukje spontaniteit terugbrengen in ons gezin. Spontaniteit in de vorm van gezelligheid, waardoor het anders gaat als anders. Mijn oudste zoon en ik hebben hier behoefte aan. Ik wil mijn gezinsleden flexibel houden, want dat is ook het leven. Je kan het leven sturen, maar je kan niet alles sturen. Met een goede en duidelijke basis, waar mijn gezin op terug kan vallen, moet een stukje spontaniteit lukken. Wanneer ik de jongens vertel over wat we straks gaan doen (zeker de leuke dingen), zijn de jongens enthousiast en pikken ze het goed op. Ik bespeur naar afloop wel een overprikkeling, maar het lukt. En we hebben plezier.  En dat mag van mij meer.

Ik verwacht de meeste problemen bij mijn middelste zoon. Hij heeft het meest last van veranderingen en vliegt gelijk in de ankers. Toch zie ik bij hem ook dat hij vaker gaat vragen wat hij kan verwachten op dat moment. Dat is een mooie vooruitgang. Ik kijk met een positief gevoel naar 2014. Het gaat ons weer lukken om van de mooie momenten, die 2014 ons gaat geven, te genieten. En dat wens ik iedereen toe. Proost.