Bezoek in het ziekenhuis

Bezoek in het ziekenhuis.

De opa van mijn zonen heeft bijna 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Omdat het ziekenhuis niet naast de deur ligt, moeten we hier een hele middag voor uittrekken, willen we op bezoek gaan. Gelukkig is het herfstvakantie. Voordat we gaan, vertel ik wat en hoe  we het gaan doen. Ook bespreek ik welk gedrag ik graag wil zien. Eenmaal in de auto, spelen de kinderen op digitale spelletjes of ze luisteren muziek. Ondanks dat we van te voren allemaal naar de wc zijn geweest, vindt er nog een sanitaire stop plaats. Wanneer we er bijna zijn geeft mijn jongste zoon aan dat hij moet overgeven. Hij vindt het namelijk behoorlijk spannend om zijn opa te zien. Er is namelijk een been van opa geamputeerd.  Gelukkig heb ik altijd plastic zakken en handdoeken in de auto liggen voor het geval dat. 10 Jaar moeder ervaring, komt weer goed van pas. Inhoud zit in de plastic zak, met de handdoek maak ik zijn gezicht schoon. En klaar is Kees. We vervolgen onze weg naar het ziekenhuis. We zijn er bijna. Wanneer ik de auto heb geparkeerd, neem ik nog eens alles door hoe we ons gedragen in het ziekenhuis. En dan gaan we op weg. Het ziekenhuis is heel groot, dus voordat we bij opa zijn, zijn we alweer een kwartier verder. Opa ligt 5 hoog, dus we nemen de lift. En die is behoorlijk groot. Eenmaal op de kamer van opa zien we dat opa verplaatst is van bed. Hij ligt nu bij het raam. Oeps ben ik vergeten te vertellen, de jongens vinden het vreemd dat opa is verplaats en daar worden de nodige vragen over gesteld. Dan wil mijn jongste zoon nu weten hoe het been van opa eruit ziet. Mijn oudste zoon is hier gevoelig voor , volgens eigen zeggen, en loopt weg. Nadat we het been van opa hebben gezien, gelukkig zit er nog flink veel verband erom heen, trekken we onze jassen uit en pakken stoelen. Mijn oudste zoon komt weer terug en we zitten mooi op een rijtje bij opa aan het bed. Opa is nog niet de oude en is moe. De jongens mogen van opa chocolademelk halen. Dat lusten ze wel en ik loop even mee. Nabijheid is en blijft noodzakelijk. Iedereen wil zelf op het knopje drukken voor zijn eigen chocolade melk. Het is gelukt, dus lopen we weer naar opa toe en zitten weer mooi op een rijtje. De middelste zoon vraagt wat de dokters met het onderbeen hebben gedaan. Opa geeft te kennen dat hij dat nu ook de hele tijd afvraagt.

De oudste heeft als eerste de chocolade melk op en geef aan naar de wc te moeten. Wanneer de jongste de chocolade melk op heeft en het bekertje in de prullenbak gooit, gaat hij opzoek naar zijn oudste broer. Mmmm, denk ik “dat is niet volgens afspraak”.  Opa vraagt mijn aandacht en ik ben even met opa aan het kletsen. Een mooie gelegenheid voor mijn middelste zoon om zijn broers te gaan zoeken. Zoeken in een groot ziekenhuis heeft geen zin. Dus ik blijf met opa kletsen. Ondertussen mijn oren goed gespitst. Op een gegeven moment komen mijn zonen weer terug. Ze zijn rustig, zitten niet aan elkaar, schreeuwen niet, maken geen ruzie, lachen niet heel uitbundig. Maar zijn gezellig. Wel bespeur ik dat het nu lang genoeg heeft geduurd. Van opa krijgen ze allemaal een snoepje. We ruimen de stoelen op en trekken onze jassen aan. Geven opa een hand en lopen vervolgens weer terug naar de lift. Daar krijg ik te horen wat ze hebben gedaan. Met de lift van boven naar beneden geweest. Tja. Voordat we het ziekenhuis uitgaan, gaan we nog een keer naar de wc. Eenmaal in de auto zie ik dat we in de spits gaan rijden. Ik zie wel. Iedereen is weer wat aan het doen in de auto, van muziek luisteren tot spelletje doen of gewoon zitten te zitten. Het is heel druk op de weg. Na ruim 2 uur in de auto te hebben gezeten zijn we weer thuis. Een behoorlijke onderneming. Ik ben om 13.30 uur weggegaan en om 18.30 was ik weer thuis, waarvan we maar 1 uur uit de auto zijn geweest. De jongens vragen thuis of ik vind dat het goed is gegaan. En ja , ik vind dat het goed is gegaan.  Het weglopen benoem ik nu maar even niet. Trots op mijn zonen, dat ze zo rustig zijn geweest 5 uur lang.